(Tijdelijk) werken in het buitenland is een verrijking voor je, als zorgprofessional én als persoon. Natuurlijk is het niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Er moet veel geregeld worden, je laat familie en vrienden achter en wat als het niet bevalt? Toch vinden veel artsen, verpleegkundigen en medisch specialisten dat de nadelen niet opwegen tegen de voordelen. Zo ook Nathasja van Leeuwen. Zij woont en werkt sinds 2018 in Tanzania, een land waar wij (nog) niet actief zijn. Toch waren wij erg benieuwd naar haar ervaring en besluit om naar dit prachtige land te gaan. Een droom van kleins af aan
Nathasja studeerde in 2018 af als basisarts in Nijmegen. Sindsdien werkt ze in een missieziekenhuis in Tanzania. Samen met haar man begon ze aan de opzet van haar eigen maternity clinic. “Als klein meisje wilde ik altijd al in Afrika werken. Geen idee waarom, ik was er immers nog nooit geweest, maar op de een of andere manier was ik ervan overtuigd. Afrika, daar moet ik zijn. Toen ik wat ouder werd, begon ik na te denken hoe ik mijn droom het beste kon realiseren. Ik bedacht dat ik twee keuzes had; ik moest óf docent worden, óf dokter. Die twee beroepen leken mij het nuttigst in dat nog steeds zo onbekende continent. Ik koos voor dokter. Niet persé omdat ik het interessant vond hoe het menselijk lichaam werkt, maar vooral omdat ik mezelf niet geschikt vond (en vind) voor het onderwijs, en er dus maar één optie overbleef.
Ik koos het juiste vakkenpakket op de middelbare school, en probeerde een zo hoog mogelijk gemiddelde te halen, om een kans te maken om ingeloot te worden. Ik heb zelfs mijn natuurkunde eindexamen herkanst om van de acht een negen te maken. Daarnaast deed ik mee aan de decentrale selectie in Nijmegen. Ik zette alles op alles om direct aan de opleiding te beginnen. Maar toch werd ik uitgeloot en kwam ik niet door de decentrale selectie. Die dag staat me bij alsof het gisteren was. Ik was compleet uit het veld geslagen. Hoe moest het nu met mijn droom? Hoe moest ik dan al die kinderen in Afrika helpen? Gelukkig bleef het maar bij één dag. Ik hervatte mezelf en begon aan plan B. Ik heb de bachelor medische biologie afgerond en ben van daaruit doorgestroomd naar de geneeskunde.
De volgende stap in de droom naar Tanzania
De master geneeskunde was zwaar. Ik vond maar weinig coschappen echt leuk en met name binnen het ziekenhuis had ik moeite met de hiërarchie en houding van andere artsen. Ik voelde me totaal niet op mijn plek. Af en toe moest ik mezelf er echt aan herinneren waar ik het ook alweer allemaal voor deed. Dan zag ik voor me hoe ik in Afrika vanuit mijn huis naar de kliniek liep, met mijn kindje op de arm, de honden om me heen, zwaaiend naar de buurkindjes. En dan wist ik het weer; nog even doorzetten, het komt allemaal goed. Mijn laatste coschap vulde ik in als tropencoschap. Ik ging voor drie maanden naar een missieziekenhuis in Tanzania. Eindelijk zou mijn droom werkelijkheid worden! Ik zag het coschap als een soort proefperiode. Als het beviel, zou ik aan de tropenopleiding beginnen. Zo niet, dan zou ik solliciteren voor de huisartsenopleiding. En of het beviel. Ik werd verliefd op alles wat ik zag. De prachtige natuur, de lieve, vriendelijke, dankbare mensen, de hechte gemeenschap, de rust afgewisseld met soms bijna hysterische paniek. Ik had echt het gevoel dat ik wat kon betekenen voor ‘mijn’ patiënten in het ziekenhuis.
De harde waarheid
In Tanzania hebben de meeste ziekenhuizen vier afdelingen; maternity, children, female and male ward. Tijdens mijn coschap heb ik flink wat nare momenten beleefd op de maternity ward. Ik ben meerdere keren bijna flauwgevallen, door de hitte, de hectiek, maar met name het enorme verschil in zorg voor zwangere vrouwen in Tanzania en Nederland. Hier worden vrouwen het grootste deel van de tijd alleen gelaten, familie is niet toegestaan op de verloskamer. In een kamer bevallen meerdere vrouwen op hetzelfde moment, met slechts een dun gordijntje voor wat privacy. Op de vloer ligt ontlasting, urine, bloed en soms nog meer. Verpleegkundigen en dokters schreeuwen naar patiënten en er wordt soms zelfs geslagen als een patiënt te veel lawaai maakt. Wat was ik teleurgesteld in mijzelf. Ik was op de plek van mijn dromen en ik was niet sterk genoeg om te doen wat ik altijd had willen doen.
Maar al die andere mooie dingen wogen zoveel zwaarder, dat ik er in de loop van het coschap steeds meer tegenop zag om naar huis te gaan. Ik wilde het liefst direct blijven. Ik besloot dat ik mijn ‘proefperiode’ wilde verlengen met een jaar, en dan terug naar Nederland zou gaan voor het normale leven. Tijdens de laatste weken van het coschap ben ik op zoek gegaan naar een vrijwilligersplek. Die vond ik in één van de nabijgelegen ziekenhuizen. Ik kreeg een vrijwilligerscontract voor een jaar, het ziekenhuis betaalde alle visa en permits. In augustus haalde ik mijn diploma op in Nijmegen, en in november zat ik in het vliegtuig, op weg naar mijn droom!”
Volgende keer…
In de volgende column vertelt Nathasja over haar eerste weken in Tanzania! Heb jij net als Nathasja de droom om in het buitenland jouw steentje bij te dragen als zorgprofessional? BKV heeft helaas geen mogelijkheden in landen in Afrika, maar wel in dertien andere landen! Bekijk onze
werken in het buitenland pagina of onze
buitenland vacatures voor de mogelijkheden.