(Tijdelijk) werken in het buitenland is een verrijking voor je, als zorgprofessional én als persoon. Natuurlijk is het niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Er moet veel geregeld worden, je laat familie en vrienden achter en wat als het niet bevalt? Toch vinden veel artsen, verpleegkundigen en medisch specialisten dat de nadelen niet opwegen tegen de voordelen. Zo ook Nathasja van Leeuwen. Zij woont en werkt sinds 2018 in Tanzania, een land waar wij (nog) niet actief zijn. In de twee columns hiervoor vertelt zij over haar keuze om naar Tanzania te vertrekken en haar eerste weken daar. Nu neemt zij ons mee in een dag in het St. Joseph Ziekenhuis in Tanzania.
"Na mijn zwangerschapsverlof van drie maanden kwam ik in februari weer terug op de maternity afdeling van het St. Joseph ziekenhuis in Kagondo, Tanzania. Wat een warm welkom, het voelde als thuis komen. Een klein stukje uit mijn dagboek van afgelopen vrijdag."
Een dag in het ziekenhuis in Afrika
Ik had vannacht dienst. Ik werd rond zeven uur ‘s avonds gebeld door de directeur. Er is een man opgenomen die met de motor tegen een boom is gebotst. Hij heeft ernstige buikpijn en is duizelig en ziet bleek. We denken aan een interne bloeding en bereiden alles voor voor de operatie. Samen met de directeur maken we de buik open en we vinden al gauw een gescheurde slagader tussen de darmen. Snel hechten we het bloedvat, maar de patiënt is ondertussen al meer dan een liter bloed verloren. We geven hem een bloedtransfusie en brengen hem terug naar de afdeling. De rest van de nacht kan ik rustig slapen, ik word niet meer gebeld. In de ochtend ga ik langs bij de man, hij heeft pijn in zijn buik, maar maakt het gelukkig goed. Daarna loop ik langs de maternity afdeling om te kijken of er speciale patiënten zijn. Ik begin met een patiënt die al een paar dagen opgenomen is met een hoge bloeddruk. De bloeddruk reageert niet op medicatie en we besluiten de vrouw in te leiden.
De verloskundige van de nacht laat me een nieuwe opname zien. Een vrouw van twintig jaar, aan het eind van de eerste zwangerschap, heel kort (nog geen 1 meter 50) met een hele grote baby. Dat gaat nooit passen. We willen een keizersnede doen, het liefst vandaag. Ik stuur de familie naar de apotheek in het ziekenhuis om alle spullen voor de operatie te kopen. Maar ze komen met lege handen terug. Ze hebben te weinig geld om alles te kopen. Er is meer familie onderweg met meer geld, maar ze komen van ver en daar kunnen we niet op wachten. Ik ga met een van de zussen naar de ziekenhuis secretaris om een lening te vragen. We krijgen toestemming om de spullen voor de operatie op te halen in de apotheek, op voorwaarde dat alles aan het eind van de dag betaald wordt. Terug op de afdeling gaan we snel aan de slag. De patiënt krijgt een katheter en infuus en antibiotica voor de operatie. Daarna brengen we haar naar de operatiekamer. Deze week zijn de orthopeden bij ons in het ziekenhuis, en zij zijn de hele dag druk met grote operaties. We moeten wachten tot er een kamer met anesthesist vrij is. Dat duurt langer dan gehoopt, maar uiteindelijk is er plek en daarna gaat alles vrij snel. Ik doe een keizersnede, en breng een gezond meisje ter wereld, drie en halve kilo. We gaan met z’n allen terug naar de afdeling, waar mama kan uitrusten met haar baby.
De keiharde waarheid
Er is een nieuwe patiënt naar de afdeling gekomen. Een jonge vrouw, aan het eind van de eerste zwangerschap, met een ernstige bloedarmoede. We willen een bloedtransfusie geven, nog voordat ze gaat bevallen. Iedere bloedtransfusie moet betaald worden met twee bloeddonaties. Dus voor iedere transfusie, moeten er twee mensen naar het ziekenhuis komen om bloed te doneren (om te voorkomen dat onze bloedbank leeg raakt). Onze patiënt heeft geen familie, en kan dus niet doneren. En daarom weigert ze de bloedtransfusie. We proberen haar te overtuigen om in ieder geval in het ziekenhuis te blijven, maar ook dit weigert ze. We laten haar in het dossier schrijven dat ze alles heeft begrepen, maar dat ze toch besloten heeft om naar huis te gaan. En daarmee staan we met onze rug tegen de muur. Hoe graag we haar ook willen helpen, er zit niets anders op dan haar naar huis te laten gaan. Ondertussen wacht er een nieuwe opname op me. Een zwangere moeder met weeën, die de eerste en tweede zwangerschap geopereerd is. Na twee keizersneden mag een vrouw niet meer via de natuurlijke weg bevallen, dus ik leg haar uit dat we een operatie moeten doen. En aangezien ze al weeën heeft, kunnen niet wachten. Het hele proces van vanochtend wordt weer herhaald. De patiënt is alleen naar het ziekenhuis gekomen met 10.000 Tanzaniaanse shilling (vier euro). Dat is bij lange na niet genoeg en de familie is nog onderweg. Gelukkig kunnen ze haar wat geld sturen via de telefoon. Na zo’n twee uur heen en weer bellen, is het geld gearriveerd en kunnen we verder. Via een keizersnede brengen we weer een gezond meisje ter wereld. En dan stap ik na 36 uur eindelijk in de auto, om mijn eigen meisje weer fijn vast te
houden.
Draag ook jouw steentje bij als arts in het buitenland!
Heb jij net als Nathasja de droom om in het buitenland jouw steentje bij te dragen als zorgprofessional? BKV heeft helaas geen mogelijkheden in landen in Afrika, maar wel in Europa, Nieuw-Zeeland en het Caribisch gebied. Bekijk onze
werken in het buitenland pagina of onze
buitenland vacatures voor de mogelijkheden.