Tijdens je loopbaan als arts sta je voor bepaalde keuzes. Hoe maak je de juiste keuze? Wat voor arts wil je zijn? Voor welk specialisme ga je of twijfel je nog? Is het slim om eerst werkervaring op te doen of om te promoveren? Nadeem werkt als Medical Trainee in de ouderenzorg. Dit is alweer haar vierde blog over haar ontdekkingsreis in het verpleeghuis.
Als dokter in het verpleeghuis ben je veel bezig met de toekomst van de bewoners; preventief, curatief en palliatief. Hierbij moet je als dokter leren omgaan met onzekerheden. Ook de dokter weet niet alles en kan de toekomst niet voorspellen. Wat betekent het ontwikkelen van een nieuw probleem of juist verergering van bestaande problemen? Wat is de impact van een kleine kwaal of van groot leed? Hoe kun je een probleem het beste behandelen? Heb je de hulp van het ziekenhuis nodig, of is dat eigenlijk niet meer wenselijk? Al deze onzekerheden vraagt je actief na te denken over de toekomst van de bewoners en hun wensen. Het vraagt je om te denken in scenario's en om met elkaar te bedenken welk scenario dan het meest passend is.
Het gesprek aangaan
We bespreken dit proactief met elkaar tijdens advance-care-planning-gesprekken. Tijdens deze gesprekken hebben we het over kwaliteit van leven, wensen voor het leven maar ook over wensen omtrent het levenseinde. We schetsen scenario’s door te spreken over ‘wat als…’ en bedenken met elkaar wat wenselijk is. Ook bespreken we hoe om te gaan met deze mogelijke toekomstscenario’s en over keuzes die de toekomst beïnvloeden.
Gedurende mijn maanden hier in het verpleeghuis leer ik als arts langzaam om te gaan met deze onzekerheden. Waarbij je niet altijd op alles een antwoord weet, maar je ook niet altijd op alles meer een antwoord wilt weten. Wat leert het onderzoek ons? Heeft het consequenties voor de behandeling? Wegen de voordelen op tegen de eventuele nadelen? Welke invloed heeft het onderzoek of de behandeling op de kwaliteit van leven?
Omgaan met onzekerheden van de toekomst
Aan het begin van mijn werk in het verpleeghuis vond ik het best lastig dat je niet altijd precies weet wat er speelt. Op de spoed werd immers iedere differentiaal diagnose zo snel mogelijk aangetoond dan wel uitgesloten. Maar nu ik al 7 maanden hier werk, merk ik dat door de vele gesprekken met mijn supervisor, het continue ‘scenario-denken’ en de diverse casuïstiek, ik steeds meer ervaring opdoe in het omgaan met de onzekerheden van de toekomst. Ik merk daarin ook dat ik bewoner en familie beter kan informeren en hun vragen beter kan beantwoorden. En op deze manier samen te ontdekken welk toekomstbeeld passend is en welke weg daarnaartoe we gaan volgen.