Giullitta Anthony vertrok begin deze maand naar Aruba. Vanaf mei gaat zij aan de slag als gz-psycholoog bij Respaldo. Haar eerste ervaringen met het eiland en de voorbereidingen op een nieuw leven op Aruba weet zij op een vrolijke manier te omschrijven in onderstaande blog.
Aankomst op Aruba
“Over 20 minuten gaan wij landen op de luchthaven van Aruba, later dan gepland zoals u weet, maar toch wil ik u van harte welkom heten”.
Daar zat ik dan, 8 april 2019, na een vertraging van vele uren, in het vliegtuig naar mijn nieuwe woonplaats Aruba. Ik was doodmoe van de lange dag, van de emoties (het uitstellen van de vertrektijd voelde alsof de executie werd uitgesteld en ik meer tijd had om er vreselijk tegenop te zien), en van het zitten (een TUI-vlucht met stop op de Dominicaanse Republiek bij een normale vluchttijd van 9 uur, shoot me now).
Mijn droom achterna
Maar ik was er bijna! Een droom die maanden daarvoor plotseling begonnen was. Laat ik mijzelf voorstellen. Ik ben Giullitta, net 33 jaar oud en van Surinaams/Antilliaanse afkomst. In februari 2019 afgestudeerd als gz-psycholoog, en wist al jaren dat ik in het buitenland wilde gaan wonen en werken. Defensie was mijn eerste idee, maar die zochten geen psychologen.
BKV kwam ik tegen bij een Google-actie en ik zag Aruba staan. Grappig, maar dat wordt uiteraard niks. Guess again! Het ging allemaal juist in sneltreinvaart na mijn eerste contact met mijn contactpersoon. Cv, brief, Skype-sollicitatiegesprekken, een enorme papierwinkel, versturen van een container met mijn inboedel, gedoe, en dan, plotseling, die mededeling dat we over 20 minuten zouden landen op mijn nieuwe woonplek. Moederziel alleen. De eerste twee weken zijn voorbij gevlogen. Ik heb ook hier een papierwinkel en Aruba is dol op bureaucratie. Gelukkig had ik me hierop voorbereid, ik ben een eilandmeisje (alleen niet dit eiland). Dus ik loop braaf alle bureau’s af en ga langs alle instellingen waar ik moet zijn, ook al begrijp ik niet altijd waarom het nuttig is. Mooi voorbeeld? Ik had een afspraak voor mijn medische keuring. Nou was ik uiteraard een kwartier te vroeg, omdat ik ben opgegroeid met mijn Surinaamse moeder voor wie tijd rekbaar is en werd daar als kind op de basisschool genadeloos mee geplaagd. Vanaf dat ik zelf mijn tijd kon indelen, ben ik op tijd.
Ik had een afspraak om 11.00 uur, ik werd om 11.50 uur opgehaald. Ik begon al wat te vrezen. Veel instellingen sluiten om 12.00 uur voor lunchpauze en gaan een uur later weer open. Ik zag dat hun eten werd bezorgd, en dacht: “Oh nee, ze sturen me weg en dan moet ik later vanmiddag terug komen.” Maar nee, ik werd gelukkig opgehaald. Een vriendelijke jonge vrouw nam me mee, we keuvelden wat in het Papiamento (mijn moedertaal en één van de officiële talen gesproken op het eiland), ze stelde me vragen waarvan de antwoorden op mijn ingevulde vragenlijst stonden, maar dat mocht de pret niet drukken.
We hadden het over mijn werk en dat ik aan het werk zou gaan als gz-psycholoog. Ze vertelde dat dit fijn was, want het eiland had weinig psychologen terwijl de nood hoog was. Ook gaf ze aan dat mensen zelf moesten betalen voor een sessie à 150 gulden. Ze nam ondertussen mijn bloeddruk op. Hierna zei ze dat ik met van alles bij haar kon komen, als ik moeite had met het werk en alle andere werkgerelateerde problemen. Mogelijk vanwege de lichte verbazing / vertwijfeling / onbegrip op mijn gezicht, voegde ze toe: “Oh, ik ben trouwens jouw bedrijfsarts.” Aaaaaaah, oké, nu begrijp ik het! Met twee nieuwe formulieren, één voor een thoraxfoto en één voor bloedonderzoek stond ik tien minuten later weer ietwat verdwaasd buiten.
One happy island, vooral als je niet te veel je druk maakt!
Giullitta Anthony, april 2019
Ik wil ook werken en leven op een van de Caribische eilanden
Neem contact op met ons voor meer informatie over het werken op Aruba of een ander eiland. We vertellen je graag over de mogelijkheden en de ondersteuning die wij bieden omtrent je emigratie voor vast of tijdelijk.