Al zo lang als ik me kan herinneren, wil ik kinderarts worden. De stappen die nodig waren om daar te komen, ging ik langzaam af. Van de juist CITO-score halen tot het goede vakkenpakket kiezen op de middelbare school om uiteindelijk toegelaten te worden op de studie geneeskunde aan de Universiteit Maastricht.
De tijd ging voorbij en ik had bijna mijn bachelor diploma in mijn handen. Mijn ticket tot de coschappen waar dan ‘eindelijk het echte werk zou beginnen’. Telkens leefde ik voor de volgende stap. Zoveel stappen tot ik bij kinderarts zou zijn. En het leken er telkens meer en meer.
‘’Het is normaal om zelf te veranderen samen met je dromen over de jaren heen’’
Al die stappen die ik moest doorlopen, kosten behoorlijk wat tijd. Zo begon mijn droom ergens in mijn kinderjaren en op dit punt was ik al in mijn twintigerjaren. Met tijd komt ook verandering. Ik heb in die jaren veel nieuwe ervaringen opgedaan, zowel goede als minder goede, die mij vormde tot de persoon wie ik nu ben. Zo bleek dat niet alleen ik veranderde, maar ook mijn dromen om arts te worden. En wat was dit eng om toe te geven.
In de bubbel waarin ik toen leefde, was het de logische route om na je bachelor geneeskunde, je master geneeskunde te gaan doen. Coschappen lopen op verscheidene afdelingen voor nogmaals 3 jaar lang. En dan ben je ‘pas’ basisarts. Om specialist te worden, volgt er nog een heel overgangs-en opleidingstraject.
‘’Durven te stoppen niet omdat je het moet doen, maar omdat je het wil doen’’
Als ik dit niet echt meer wilde…waarom zou ik het dan nog doen? Een droom die ooit was, voor een meisje die ik ooit was, hoeft niet meer een droom te zijn, voor die vrouw die ik nu ben. Het was de harde waarheid die moeilijk was om te accepteren in een wereld waar er nogal een taboe staat op het stoppen van je studie, vooral als dit een studie zoals geneeskunde is. Waarom? Geen idee. Wellicht omdat je er zoveel moeite voor moet doen om überhaupt binnen te komen, waarom zou je dan ooit willen stoppen? Dan gooi je alle moeite weg en heb je duidelijk gefaald.
Althans, dat zei men tegen mij toen ik eindelijk voor mezelf koos en stopte met mijn master geneeskunde. Als dit doel mij niet meer dient, moet ik het laten gaan. Lastig om deze keuze te accepteren, als een deel van je omgeving dit nog niet zo goed kan. Het is oké om te rouwen over deze beslissing. Het was immers een groot deel van je leven. Echter, ga er niet bij inzitten. Het is beter om een keuze te maken, dan geen keuze te maken, waardoor er een keuze voor je gemaakt zal worden. Ik koos voor mijn geluk.
‘’Wees niet bang en kom eens uit die tunnelvisie, er bestaat nog veel meer dan je denkt’’
Na mijn keuze, kwam ik er al snel achter dat er veel meer blijkt te bestaan dan alleen het worden van arts als je mensen graag wilt helpen. Ik was duidelijk diep in de tunnelvisie verzonken. Het was altijd arts worden, of niks worden. Door mij te oriënteren op andere mogelijkheden en heel veel te communiceren over mijn gedachten, zag ik in dat dit inderdaad niet het einde van de wereld is. Maar misschien juist het begin.
‘’Je kan nog steeds impact maken en mensen helpen, ook zonder die master geneeskunde’’
Nu is het bijna 2 jaar later. Nadat ik stopte met mijn studie, ben ik een tijdje gaan werken in een verzorgingshuis. Met deze ervaring en mijn ervaringen uit het ziekenhuis, kwam ik vaak in aanraking met de uitdagingen die de zorg heeft op dit moment. Ik vond dit heel interessant. Ik besloot mijn interesses van nu te volgen en een master Healthcare Policy, Innovation and Management te gaan doen. Ik kan je niet vertellen hoe spannend dit was, vooral na een ‘mislukte’ master te hebben gedaan. Maar, oh wat is dit een goede keuze. Door mijn passies en interesses van nu te volgen, ben ik oprecht gelukkig geworden. Momenteel werk ik al een jaar als promovenda bij de afdeling die ook deze master voorziet. Ik doe onderzoek naar het samen beslissen tussen zorgverlener en patiënten met beperkte gezondheidsvaardigheden. Ik hoop zo op deze manier de zorg te verbeteren en inclusiever te maken. Nu weet ik dat je op meerdere manieren de impact kan maken waarvan je altijd al hebt gedroomd.
Contact:
Nienke de Graef
Nienke.degraef@maastrichtuniversity.nl