Als huisarts jouw carrière voortzetten in het buitenland? Engeland is een populaire keuze: niet ver van hier en daarbij weinig problemen met taalbarrières. Huisarts Meike Bakker ging je voor. Zij verhuisde in 2017 naar Cambridge in het Verenigd Koninkrijk.
IELTS + GMC + MCQ = NHS!
“Voordat je hier in de NHS (National Health Service) als huisarts van buiten het Verenigd Koninkrijk aan de slag kunt, moet je eerst een traject volgen. Het zogenoemde Induction & Refresher scheme. Dit traject leek mij aanvankelijk nogal omslachtig. Het eerste struikelblok: de taaltest, oftewel de IELTS. Hier is een gemiddelde van 7,5 nodig. Op alle onderdelen (luisteren, spreken, schrijven en lezen) mag je cijfer niet lager dan een 7 zijn. Best pittig dus!”
“Na het behalen van de IELTS, kon ik door naar de volgende stap: mijn registratie bij het GMC (General Medical Council). Ondertussen studeerde ik voor de MCQ-test (Multiple Choice Questionnaire) met vragen waarin zowel klinische als medisch-etnische kennis getoetst wordt. Afhankelijk van je score volgt een Simulated Surgery. In een nagebootste setting krijg je, onder toeziend oog van een beoordelaar, een aantal (nep)patiënten ‘op spreekuur’. Gezien mijn goede score voor de MCQ-test, mocht ik deze laatste gelukkig overslaan.”
Aan de slag als arts in Engeland
“Na het afronden van bovenstaande testen en nog wat extra papierwerk, startte ik voor een periode van zes maanden in een praktijk met zeven huisartsen in een dorpje vlakbij Cambridge. Als werkend arts leerde ik pas de overeenkomsten en verschillen met de Nederlandse praktijk. Over het algemeen vind ik de dagelijkse gang van zaken erg herkenbaar: vijf patiënten per uur, overeenkomstige problematiek en ook het aanvullend onderzoek en de verwijscriteria zijn in grote lijnen gelijk.”
Langere wachttijden bij huisartsen in Engeland
“Grote verschillen zijn er uiteraard ook. In de praktijk waar ik werk, boeken patiënten hun eigen afspraak, maar meestal was er pas na vier (!) weken plek. Als patiënten toch vinden dat zij op korte termijn gezien moeten worden of wanneer zij een dokter willen spreken, kunnen ze de praktijk bellen. De receptioniste zet ze op de triagelijst. De duty-dokter van de dag belt vervolgens al deze patiënten op, doet de triage en boekt deze patiënten vervolgens op de open plekken die elke huisarts standaard in zijn agenda heeft.”
Geen echte spoed voor de Engelse huisarts
“Een ander groot verschil: bij een spoedgeval wordt er direct een ambulance gebeld. Als huisarts ga je dus gewoon door met jouw spreekuur. Een verademing als je het mij vraagt! Niet meer de constante stress van een (mogelijk) spoedgeval waar je direct op af moet. Niet meer eindeloos uitlopen, omdat zo’n spoedvisite meestal veel tijd kost (terwijl er ondertussen verwacht wordt dat je alle patiënten in de wachtkamer ook nog ziet.) Wat zou ik dit principe graag implementeren in de Nederlandse praktijk!”
“Alhoewel we hier huisartsenposten kennen, mogen patiënten zich ook rechtstreeks bij de spoedeisende hulp van het ziekenhuis melden en is een verwijsbrief van de huisarts niet nodig. Dit zorgt voor een overvolle spoedeisende hulp, vaak met niet-spoedeisende zorg. Dit maakt mij soms wat terughoudend om patiënten naar de spoed te verwijzen, omdat ze dan in die overvolle wachtkamer belanden.”
Bureaucratie in de Engelse zorg
“Verwijzen naar de tweedelijnszorg is minder efficiënt dan in Nederland. Verwijsbrieven worden gedicteerd en vervolgens uitgetypt en verstuurd door de secretaresse. Verwijsbrieven en terugrapportages van specialisten bestaan uit hele proza: lange brieven waarin het soms zoeken is naar de kernboodschap. Er zijn bovendien veel verschillende organisaties / charity's / (zelfstandige) hulpverleners! Het is een hele kluif om alles en iedereen te kennen.
Het Engelse zorgsysteem is op een andere manier gefinancierd dan in Nederland. Iedereen is vanuit de overheid verzekerd (NHS), maar daarnaast is een klein deel van de bevolking privé verzekerd. Zij betalen voor hun eigen verzekering en kunnen vaak binnen één week worden gezien door een medisch specialist in een private ziekenhuis. In tegenstelling tot de rest van de bevolking die soms maanden moet wachten. Dit geldt overigens niet voor acute of oncologische zorg. In Engeland kennen we de ‘2-week-referral’ wat inhoudt dat patiënten binnen twee weken het nodige onderzoek krijgen om kanker uit te sluiten.”
Klaar voor de start
“Zelf heb ik net mijn ‘induction periode’ afgerond en ben ik klaar om als zelfstandig huisarts te werken in de NHS. En daar kijk ik naar uit! Over het algemeen ervaar ik hier minder stress dan in Nederland, ik denk met name door de afwezigheid van echte spoedeisende zorg in de praktijk. Daarnaast vind ik de patiënten in deze regio vriendelijk. En hoewel ik zelf erg ben van efficiëntie, ben ik inmiddels gewend aan de Engelse norm en kan ik de prettige manier van benadering tussen huisartsen en specialisten onderling enorm waarderen. Voor mij is de overgang naar de UK dus heel goed bevallen en kan ik dit (voor de meeste van) mijn collega’s aanraden!”
Meike Bakker, huisarts.
Ook jouw grenzen verleggen naar Engeland?
We vertellen je graag meer over het wonen en werken in Engeland als huisarts. Stuur een open sollicitatie of e-mail ons, dan nemen we snel contact op.